Maandag 1 September was het Laborday. Vraag me niet wat die dag precies inhoud want dat weten de meeste Amerikanen zelf namelijk ook niet. De beste uitleg die ik tot nu toe heb gehoord is dat je op laborday viert dat je een baan hebt en daarom dus een dag vrij krijgt. Echt logisch is het niet, maar dat maakt het gelukkig niet minder fijn voor mij want ook ik had vandaag een vrije dag. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we naar St. Louis om deze dag te ’vieren’ bij een soort Japans festival. Ik had totaal geen idee wat ik me erbij moest voorstellen, maar dat werd me al snel genoeg duidelijk: mensen in Japanse kostuums, kraampjes met Japans eten, Japanse kleding en speciale Japanse souvenirtjes, een bloemenpark en legotuin. Heel indrukwekkend was het niet, maar wel gezellig!

Tijdens laborday werd Gary gebeld door iemand van de Muni. De Muni is een openlucht theater in Springfield waar veel musicals worden gespeeld. Vandaag zou er een musical starten met de montage week (de laaaaange week waarin alles wordt doorgenomen en 1000 keer opnieuw wordt gespeeld om alles, het licht, het geluid, het decor, zo goed mogelijk te laten verlopen). Er was echter 1 probleem. De gene die de decorverwisselaars had moeten regelen is dit compleet vergeten en zo moest er dus op de dag van de waarheid nog snel een aantal mensen bij elkaar worden gesprokkeld om de show door te kunnen laten gaan. Gary is heel actief met backstage theater en is hier best ervaren mee dus hij werd natuurlijk gebeld. Aangezien Gary op dit moment zelf nog bezig is met een andere show kwam het dus eigenlijk niet heel goed uit, maar toen kwam hij met het idee om dit samen met mij te gaan doen. Nadat we terug kwamen uit St. Louis moesten we snel kleding inkopen doen voor de avond. Ik moet namelijk compleet in het zwart omdat ik tijdens de show ook het podium op moet om dingen weg te halen en neer te zetten. Dit was redelijk snel geregeld en met een best leuk outfit was ik dus klaar voor de avond! Gary heeft me aan super veel mensen voorgesteld en iedereen was geïnteresseerd. De show zelf kende ik niet, maar ik ben wel echt surprised over hoe goed de zang en de show zelf is. De show wordt gespeeld door volwassenen en niemand krijgt hier betaald (op het orkest en de regisseur na). Iedereen doet het dus puur uit liefde voor het vak. Vooral omdat het volwassenen zijn die dit doen naast hun echte baan hebben dus een grote liefde en passie voor theater en dit is heel duidelijk en super tof om te zien. Na de eerste helft te hebben gemonteerd ging het regenen en onweren en aangezien het een openlucht theater is moesten we de montage dus stoppen. Op naar de rest van de week!

Vorige week vrijdag heb ik onverwachts auditie gedaan voor de fallplay (toneelstuk) op school. Ik was al eerder gevraagd om auditie te komen doen, maar aangezien ik dacht dat mijn engels daar nog niet goed genoeg voor was had ik het eigenlijk uit mijn hoofd gezet. Op de dag van de auditie zelf besloot ik (op aandringen van Emma, mijn student ambasador die me hier helpt op school en zelf ook veel met theater doet) toch maar een gokje te wagen. Ik had me alleen totaal niet voorbereid, wist niet wat de naam van het stuk was, waar het stuk over ging en wist ook niet dat ik dat überhaupt echt iets moest doen en wist ik niet wat me te wachten stond. Toen ik aankwam in het auditorium (een theaterzaal in school ongeveer net zo groot als het hofplein theater en geeft echt een high school musical gevoel haha) moest ik een formulier invullen en kreeg ik een nummer op mn hand geschreven. Ik legde uit dat ik me totaal nergens op had voorbereid, ik een exchange student ben (het magische woord hier) en pas dezelfde dag had bedacht dat ik wel auditie zou willen doen. Ik kwam erachter dat ik een monoloog uitgezocht moest hebben en aangezien ik daar totaal niet op gerekend had schoot ik nogal in de stress. Emma zei dat ze er wel een voor mij zou zoeken en de 2 regisseurs kende mij al een beetje en zeiden dat het wel goed kwam. Na een lichte twijfel heb ik toch maar ja gezegd, en met zo’n 25 man (de dag ervoor waren er ook al audities) gingen we de enorme zaal in en moesten we op volgorde van nummer zitten. De monoloog die ik kreeg van Emma kende ik totaal niet en ik snapte er ook eigenlijk helemaal niks van (zelfs na 3 keer uitleg niet) maar gelukkig stelde iedereen me gerust en zei dat ik gewoon maar wat moest doen. Toen ik aan de beurt was legde ik nog maar een keer uit dat ik 1: het verhaal niet kende. 2: ik niks had voorbereid en 3: Engels niet mijn moedertaal is en dat het, hoe goed het nu al gaat, nogal kan falen. Wonder boven wonder ging t eigenlijk super goed en kreeg ik na afloop een groot applaus van het publiek en ook veel complimenten van de regisseurs. Na dat iedereen was geweest noemde ze de mensen op die terug mochten komen voor een call back. Als je geen call back kreeg, betekende dit niet helemaal dat je niet mee mocht doen aan de show, maar met een call back gaan ze vooral kijken naar een specifieke rol voor je. Ik was als eerste aan de beurt en had een dialoog met een jongen. Het was een scene uit het stuk en opnieuw had ik geen idee waar het over ging maar heb al mijn emotie er maar weer ingestoken en ben er vol voor gegaan. Na nog een andere dialoog te hebben gespeeld was ik klaar en waren de regisseurs opnieuw weer heel enthousiast. De maandag erop zouden we te horen krijgen wie er in de voorstelling zitten. De kans op een rol was niet heel groot omdat er zo’n 40 mensen auditie deden voor 4 hoofdrollen en een paar andere kleine rolletjes, maar guess what: I made it! Ik heb dus een rol in de musical en ben afgelopen donderdag begonnen met repeteren. Ik moet bekennen dat ik nogsteeds de titel van het stuk niet weet en ook nog niet heel erg weet waar het allemaal over gaat, maar ik hou jullie op de hoogte! Voor de nieuwsgierigen onder ons, dit is trouwens de trailer van de springmusical van afgelopen jaar. De fallplay is geen musical maar het geeft je in iedergeval even een impressie van hoe professioneel het allemaal is geregeld voor een school: https://www.youtube.com/watch?v=y3nqIycou_M

Afgelopen vrijdag had ik met mijn Duits klas een barbecue in het park. Het was heel gezellig en het was een goede mogelijkheid om meer mensen te leren kennen, aangezien ik in mijn Duitsklas alleen maar Duits mag praten en zo het communiceren toch net wat moeilijker wordt. Ik heb een heel goed gesprek gehad met een meisje uit de klas en ben gelijk uitgenodigd voor mijn eerste Amerikaanse feestje afgelopen zaterdag. En wat een ervaring was dat. Tijdens het feestje werden we met zijn allen naar buiten geroepen en toen we buiten aankwamen stonden er allemaal jongens op een rij die met verf letters op hun buik hadden geschreven wat het woord: homecoming??? vormde. Homecoming is een big deal hier. Het is de eerste football wedstrijd van het seizoen en wordt geopend met een spirit week, peprally en een homecoming dance. Over de eerste twee dingen, vertel ik meer in mijn volgende verhaal maar ik kan jullie al een beetje wat verklappen over de dance. Veel mensen hebben voor dit feest een date en het is een traditie dat de jongens de meisjes op een aparte manier mee naar het feest vragen. De jongen die dit had geregeld stond zelf met een bord in zijn hand met de naam van het meisje erop en vroeg aan haar of zij zijn homecoming date wilde zijn.

Na dit aanzoek was het tijd voor een andere typische High School traditie. TP, of terwijl: Toilet papering. Afgelopen zondag was de Powderpuff game. Dit is een spel waarin de meiden gaan footballen en de jongens gaan cheerleaden. De Seniors (laatste jaars, net als ik) spelen elk jaar tegen de Juniors (een-na-laatste jaars) en doen er alles aan om te winnen. De avond vooraf gaand aan de game gaan alle Seniors de tuinen van de Juniors TP’en. Dit werkt als volgt: Je koopt een paar pakken toiletpapier en split je op in groepjes van zo’n 6 personen. Vervolgens rijd je naar de buurt van het slachtoffer, parkeert de auto op een onopvallende plek, ren je naar het huis en gooit de toiletrollen in bomen. De boom komt zo vol te zitten met wc papier en geeft de volgende dag een hele grote zooi. Als je bijna betrapt dreigt te worden, of de tuin genoeg ge TP’t is ren je naar de auto en ga je naar het volgende huis. De Juniors (en hun ouders) waren niet echt blij met ons maar ik heb in iedereen ontzettende leuke avond gehad!

Verder heb ik me weer flink verbaast over typisch Amerikaanse dingetjes. Ik zet ze even op een rijtje:

1. De stoelen zitten op school, net als in de films, aan de tafels vast en dit is ontzettend irritant. Ik vergeet het soms even en wil mijn stoel dan aanschuiven en dan beweegt dus heel mijn tafel mee met als gevolg dat alles er vanaf valt. Want ja, al je boeken leg je dus op tafel omdat je geen tassen mee mag nemen in de pauze..

2. Amerikanen eten niet vaak met een mes. Nee nee, ze schuiven alles zo hoppa met hun vork naar binnen en snijden bijvoorbeeld hun tomaten ook met hun vork. Ik heb een keer geprobeerd zonder mes te eten, maar dit is me gewoon niet gelukt. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen. Voor hun is het juist weer lastig om met een mes te eten. Ik kan het me niet voorstellen.

3. De supermarkten hier zijn gigantisch en ze hebben alles ook in gigantische verpakkingen. De tandpasta en douche gel zijn zo'n 1,5 keer groter dan in Nederland en dit geld ook voor het vlees, snoep, wasmiddel en nog veeeel meer dingen. Je boodschappen worden ingepakt door mensen, dus dat hoef je zelf allemaal niet te doen. Verder staan de mensen hier achter de kassa en krijg je soms gewoon gratis producten mee naar huis. Er zitten trouwens ook hele Starbucksen en kappers in de supermarkt.

4. Twee weken geleden heb ik een echt school-shock momentje meegemaakt. Ik had namelijk een foods safety test in mijn foods en nutrions class en de lerares vroeg of iemand nog geen notecard had. Ik had die nog niet gekregen en toen ik aan mensen vroeg waar het eigenlijk voor was dacht ik eerst dat ze een grapje maakten. Ze vertelde me namelijk dat je op de kaart alles mocht schrijven wat je wilde (de kaart is zo groot als een a-5je) en dat papiertje mag je dus gebruiken bij je toets. In principe hoef je dus niks te leren en kun je tijdens je toets alles afkijken van je blaadje. Wel heel makkelijk om goede cijfers te halen dus. Ik moet er wel bij zeggen dat deze klas sowieso niet zo’n hoog niveau heeft hoor. Veel van mijn klassen zijn een stuk moeilijker.

5. Door heel Springfield heen zie je langs de weg ontzettend veel restaurants staan. Van McDonalds en KFC tot Olive garden en Cracker Barrel, overal waar je kijkt kun je wel iets eten. De porties zijn een stuk groter en ook krijg je bij elk restaurant de bekende ’free-refill’ op je drankje. Vaak heb je je glas (die hier sowieso al een halve liter is) nog niet op en ze komen al weer met een nieuw glas aan. Het water is gratis en ook het eten is een stuk goedkoper dan in Nederland. Mensen gaan hier daarom ook niet echt alleen op speciale gelegenheden of echt voor de gezelligheid uiteten. Het is vooral makkelijk en goedkoop, en lekker uiteraard.

6. Ik heb al gemerkt dat de schoolspirit hier super is. Een paar weken geleden hadden we een mini spiritweek waarin we op bepaalde dagen wit, zwart of rood moesten dragen. Mensen maken hier serieus veel werk van en hebben zelfs hele schminkkunstwerken op hun gezicht. In de pauze worden soms speeches gehouden die bijvoorbeeld gaar over het stemmen op de homecoming queen and king en om mensen aan te moedigen om naar de football wedstrijden te gaan. Vervolgens gaat iedereen juichen en dat zijn wel echt even een toffe momentjes. Ik kijk nu al uit naar die eerste football wedstrijd.

7. Verder wordt bij alles het volkslied gezongen. Een tijdje geleden ben ik naar mijn eerste musical, Shrek geweest. Voor dat de show begon, kwam de spotlight op de grote Amerikaanse vlag te staan, stond iedereen op, legde de welbekende rechterhand weer op het hart en begon uit volle borst mee te zingen met het volkslied. Dit is dan ook niet 1 couplet, maar duurt wel 2 keer zo lang als het Wilhelmus. Een beetje ongemakkelijk is het wel, daar zo als pure Hollander tussen allemaal rasechte Amerikanen een beetje met je hand op je hart naar de vlag staan, maar het is wel mooi om te zien hoe trots ze zijn op hun land.

8. Ook het weer is hier apart. De ene dag is het warm en vochtig en de andere dag juist weer heel koud. Vorige week ben ik gaan Tuben op het meer met een andere exchange student uit Duitsland. Het was 28 graden en ontzettend lekker weer. Dit weekend was het juist weer ontzettend koud. Zo’n 14 graden en heel veel wind en regen…

Zoals ik al had geschreven heb ik deze week spiritweek en homecoming maar daar vertel ik volgende week meer over. Ik probeer zo veel mogelijk te schrijven maar omdat ik het steeds drukker krijg en het schrijven best veel tijd kost is dat soms best moeilijk. Maar ik doe mijn best en hou jullie op de hoogte!