Zoals te verwachten ben ik weer veel te laat met mijn blog. sorry lieve Nederlanders, de afgelopen weken zijn ontzettend druk geweest, maar dat is een goed teken! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat vliegt de tijd voorbij. Over precies 18 dagen komt Anouk al weer naar Springfield en 2,5 week later staan jullie me natuurlijk allemaal alweer op te wachten op Schiphol. De afgelopen 3 maanden heb ik weer veel beleefd. Van Amerikaanse feestjes/sleepovers tot een trip naar Washington D.C. Zitten jullie er klaar voor? There we go!

Op 6 maart was het dan zo ver. Na 4 maanden repeteren met een geweldige cast van zo’n 120 mensen ging dan eindelijk Tarzan in premiere. De show was geweldig en ook al was ik zeker een van de oudste van de groep, vond ik het ontzettend jammer dat het na 8 voorstellingen toch echt afgelopen was. Voor de mensen die het jammer vonden dat ze de musical niet hebben kunnen zien, niet getreurd want ik heb namelijk een DVD!

Ook mijn school staat bekent om zijn grote en gave musicals en er wordt het hele jaar al door iedereen over gepraat. Al weken van tevoren werd er door de typische high school speaker omgeroepen dat de audities voor de school musical: Hairspray’ werden gehouden. Ik als theaterpersoon kon dat natuurlijk niet zomaar aan me voorbij laten gaan en daarom deed ik op 5 februari samen met heeeel veel andere mensen auditie. Voor dat de auditie begon moest je je inschrijven en kreeg je een nummer. Met 20 mensen samen vormde je een auditie groep. De eerste auditie die mijn groep moest doen was een dans auditie. Binnen 5 minuten kregen we een dans aangeleerd die we vervolgens weer in groepjes van 5 moesten uitvoeren. Mensen die mij kennen weten dat dansen al niet mijn sterkste punt is en dat mijn korte termijn geheugen mij vooral met dansen vrijwel altijd in de steek laat. Daarbij kwam ook nog eens dat ik mijn auditie naast mijn Braziliaanse vriendin (die bovendien 2 jaar de hoofdrol had in een broadway musical in Brazilië) moest doen en het daardoor nog meer opviel hoe slecht het was. Gelukkig was de zang auditie iets meer mijn ding. Helaas moest ik ook dit keer direct na mijn Braziliaanse vriendin (die zo de voice zou kunnen winnen) het podium op. Gelukkig ging die auditie wel beter dan verwacht en na een lange dag mochten we eindelijk naar huis.

Vrijdag 27 maart was het weer tijd voor een welverdiende vakantie: Springbreak! Lana, een Nederlandse vriendin van me, zit ook voor een jaar als exchange students in Illinois. Haar gastgezin had gevraagd of ik met hun mee wilde naar Washington D.C. Hier kon ik natuurlijk geen nee op zeggen en zo vertrok ik op maandag 31 maart naar Lana’s huis 2 uurtjes bij mij vandaan. Omdat Lana zelf nog geen springbreak had en dus gewoon nog naar school moest, ben ik een dag met haar mee naar school geweest. Zo kon ik ook eens ervaren hoe het nou is op een andere Amerikaanse High school. En eerlijk gezegd beviel het me beter dan mijn eigen school en heb ik een super leuke dag gehad.

De volgende dag vertrokken we met de auto richting Washington. Omdat de hele rit zo’n 14 uur lang zou zijn, splitste we dit op in 2 dagen zodat we ’Maar’ 7 uur per dag in de auto hoefte te zitten. Na een overnachting in West-Virginia moesten we weer een tijdje in de auto zitten. Ook dit keer reden we niet meteen door naar D.C. maar stopte we onderweg bij Monticello, het huis van de 3e president van Amerika. Ik als nuchtere Nederlander wist van tevoren niet eens wie die 3e president was en wat voor bijzonders hij had gedaan maar met het mooie uitzicht en het lekkere weer ik heb me prima vermaakt haha. Nadat we, na weer een paar uur in de auto te hebben gezeten, eindelijk in D.C. aankwamen, zijn we eerst naar The Netherlands Carrilon (het ’monument’ dat Nederland na de tweede wereld oorlog aan amerika geschonken heeft) geweest. Omdat Lana en ik ons toch wel een beetje ’proud Dutchies’ voelde hebben we hier natuurlijk ook een foto van gemaakt.

Op vrijdag hebben we met zijn allen een metro kaart gekocht zodat we de hele stad konden zien. Lana’s gastgezin liet ons ons eigen gang gaan waardoor we minder rekening met elkaar hoefde te houden en veel meer konden zien. Na een lange reis, waarbij ik en Lana zo’n beetje 10 keer verkeerd zijn gelopen, iemand ons de verkeerde weg had gewezen met de metro en onze voeten behoorlijk pijn begonnen te doen kwamen we eindelijk aan bij het Capitool. Helaas stond deze in de steigers. Gelukkig betekende dit niet dat we niet naar binnen konden dus gingen ik en Lana braaf door de ’security’ om zo het capitool van binnen te bekijken. Althans, dat dachten we, want door dat ik een spuitbus deo in mijn tas had zitten en ik daar in hun ogen wel eens heel veel mensen mee zou kunnen killen, ging dat feest dus niet door. Dan de volgende dag maar proberen.. Aan het einde van de dag hebben we nog even een paar verdiende uurtjes geshopt en eindigde we de lange maar leuke dag met pijnlijke voeten af.

Zaterdagochtend kwamen we zonder deo spuitbus dit keer wél door de beveiliging van het Capitool heen en zijn we na een uur lang durende tour naar het pentagon en Arlington National Cemetary geweest. Vooral dat laatste was super indrukwekkend. Het Arlington National Cemetary is een begraafplaats voor alle soldaten en personen die iets voor Amerika hebben betekend. Er liggen wel 400.000 mensen begraven en worden er nog eens zo’n 15 begrafenissen per dag gehouden. Rond een uur of 4 kwam er een grote bus aan met allemaal hele oude mannetjes die in de tweede wereldoorlog, de vietnam oorlog of de korea oorlog gevochten hadden. Alle Amerikanen gaven de mannen een hand, maakte een buiging en bedankte de oud-veteranen voor hun ’vrijheid’. Weer iets wat je in Nederland nooit zou zien, maar het was wel indrukwekkend.

Op zondag, de laatste dag van onze trip zijn we naar het theater waar president Lincoln is doodgeschoten geweest en zijn Lana en ik daarna naar George town gegaan. Een universiteits buurtje met echte Europese winkelstraatjes en Terrasjes. Iets wat je in Amerika nooit ziet. We hebben lekker een echte Italiaanse pizza gegeten op een terrasje en zijn daarna terug naar het hotel gegaan. De volgende dag was het alweer tijd om naar huis te gaan en hebben we 13 uur over de terugreis gedaan. Best lang maar ach, kan ik ook weer heel wat staten van m'n lijste afstrepen. Ja ja, de teller staat nu op 15!

Omdat ik deze blog al een tijdje geleden heb geschreven maar ik het veel te druk had om hem online te zetten zijn er inmiddels nog veel meer andere geweldige dingen gebeurd. Wat allemaal, dat hou ik nog even spannend. Maar de volgende blog komt er zo snel mogelijk aan!