Only one month left..

Het is officieel. Mijn aller laatste maandje hier is aangebroken. Over 8 dagen komt Anouk en over zo’n 3,5 ruil ik mijn Amerikaanse leventje weer om naar mijn oude vertrouwde Nederlandse leven en zie ik iedereen die ik dit jaar gemist heb weer terug (vrijdag 12 juni om 7:15 uur weten jullie nog, hint hint). Het gaat niet makkelijk worden om alles achter te laten maar gelukkig hoef ik van het gene wat ik het meest ga missen nog niet definitief afscheid te nemen. Mijn geweldige gastgezin! Op 11 juli komen Annie, Gary en Charlie aan op Schiphol en bezoeken ze elke student die ze de afgelopen jaren in huis hebben gehad. Op 26 juli komen ze voor 4 dagen bij ons in Berkel en op 1 augustus vliegen Annie en Gary weer terug naar Amerika. Voor Charlie gaat het hele Europa avontuur nog wat langer door. Hij is namelijk aangenomen op de phillips universiteit in Marburg, Duitsland. Zo’n 4,5 uur bij Rotterdam vandaan! Omdat zijn school eind augustus begint is het dus handiger om gelijk in Europa te blijven en daarom blijft hij 3 weken bij ons thuis logeren.

Zaterdag 25 april was dan eindelijk de dag waar ik al 3 jaar naar uit keek. Prom! Jaja, dat ’formele’ feest met de lange jurken dat je altijd ziet in typische Amerikaanse high school films. Al maanden lang waren (vooral de meisjes) al bezig met het uitzoeken van hun jurk en het plannen van de kapper, nagelsalon en het krijgen van een spraytan. Na een aantal keer naar een speciale promjurken winkel te zijn geweest kwam ik er al snel achter dat dit toch niet helemaal mijn ding was. Van hele roze prinsessen jurken met super veel glitters, tot jurken die net iets te weinig jurk hadden en vooral niet te vergeten: de my big fat gypsy wedding jurken. Bovendien betalen sommige mensen wel 700 dollar voor hun jurk en ook dat ging mij nét iets te ver. Gelukkig bedacht Gary dat het misschien slim was om naar een bruidswinkel te gaan en ja hoor, daar vond ik daar mijn Prom jurk!

Om 3 uur begonnen we met de voorbereidingen voor de avond. Mijn makeup en haar werd gedaan door een vriendin en 2 uur later kwamen alle ouders binnen voor wat foto’s. Een traditie bij Prom is natuurlijk de mooie foto’s die vaak in een park of grote tuin gemaakt worden. Helaas was het buiten super koud en regende het ook nog eens de hele tijd dus kon dat feest niet doorgaan. Gelukkig hadden we een plan B en besloten we onze prom foto’s in een chique hotel te maken. Na de fotos was het om 7 uur tijd voor het diner met de groep en om 8 uur begon dan het ’echte’ feest. Dat Amerikanen niet konden dansen heb ik jullie al laten weten aan het begin van het jaar maar ook dit keer bleef het mij weer verbazen. Ook de muziek was weer verre van goed maar gelukkig heb ik er het beste van gemaakt en een leuke avond gehad! Nadat de ’Prom King and Queen’ bekend werden gemaakt was het feest afgelopen en was het tijd voor after prom. Nadat iedereen zijn pakken en jurken had omgewisseld voor joggingsbroeken en shirts ging iedereen om 12 uur ’s nachts naar school waar iedereen tot 3 uur bleef. In school was er vanalles te doen, gratis eten, foto’s laten maken, op rare apparaten rijden, een wipe-out parcour afleggen en zelfs bokswedstrijden meemaken. Als kers op de taart kwam er die avond een echte hypnotiseur en werden er shows gehouden waarin leerlingen werden gehypnotiseerd. Ook werden er aan het einde van de avond prijzen zoals go pro camera’s, laptops en printers weggegeven. Na after prom was het tijd voor after after prom en hebben we tot half 6 in een restaurant gezeten. Prom was zeker een van leukste ervaringen dit jaar!

In het eerste weekend van mei ging de schoolmusical ’Hairspray’ in premiere en ik moet zeggen dat dit weekend ook zeker een van de leukste weekenden van mijn jaar hier was. Springfield is een echte theaterstad en ook op mijn school zijn er heel veel mensen met talent. De musical werd uitgevoerd in het grote theater in school en met 3 dagen spelen hebben we zo’n 2500 bezoekers binnengehaald. We hebben geweldige reacties en complimenten van iedereen gehad en veel mensen vonden onze show beter dan de versie van het professionele theater in Springfield. Ook deze musical is weer gefilmd en om jullie alvast een indruk te geven, hier de trailer: https://www.youtube.com/watch?v=1-vvmcWDjZY

Donderdag 14 mei was het Senior recognition night. Een avond waarop sommige seniors speciale awards krijgen uitgedeeld voor hun prestaties in de afgelopen 4 jaar. Iedereen droeg hun welbekende Amerikaanse ’Cap and Gown’ en twee aan twee liepen we het podium op. Helen, Dani en ik kregen een award voor het zijn van een uitwisselings student en ook deze avond was weer een typische Amerikaanse ervaring. Al een paar dagen van te voren hingen er in de aula grote posters met namen en bedragen aan de muren. Zoals de meesten van jullie wel weten is een opleiding in Amerika heel erg duur. Vaak ben je minimaal zo’n 20,000 dollar per jaar kwijt en is er voor veel gezinnen maar 1 manier om deze studies nog een beetje te kunnen betalen: Scholarships. Deze scholarships krijg je bijvoorbeeld als je erg goed bent in een sport, hele goede cijfers haalt of een talent hebt voor bijvoorbeeld acteren. In totaal hebben de seniors in mijn school dit jaar boven de 10 miljoen dollar aan scholarships bij ekaar gekregen en heeft een jongen zelf $400.000 dollar ontvangen voor een studie aan de west-point university, een hele hoge universiteit die je opleidt tot officier in het leger. Bizarre bedragen en erg fijn voor de mensen die hierdoor makkelijker en met minder zorgen hun studie kunnen afbetalen, maar voor de gemiddelde leerlingen zonder bijzondere talenten en een heel slim koppie wat minder.. Nederlanders kunnen klagen wat ze willen over het feit dat de studiefinanciering wordt afgeschaft, maar ik kreeg pas echt een brok in mijn keel toen een vriendin van mij in snikken uitbarste omdat ze (nog) geen scholarship had ontvangen en ze hierdoor voorlopig nog niet naar college kan…

Maandag begin ik aan de allerlaatste schoolweek en op 6 juni is graduation. Ik kan niet beschrijven hoe snel dit jaar is gegaan. De dagen vliegen voorbij.. Ik wil jullie nogmaals heel erg bedanken alle reacties op mijn blog en foto's, maar ook jullie mailtjes en whatsappjes. Het is super leuk om het te lezen en geeft me echt een goed gevoel!

Liefs vanuit Springfield en ik zie jullie snel in Nederland!

Springbreak en nog veel meer!

Zoals te verwachten ben ik weer veel te laat met mijn blog. sorry lieve Nederlanders, de afgelopen weken zijn ontzettend druk geweest, maar dat is een goed teken! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat vliegt de tijd voorbij. Over precies 18 dagen komt Anouk al weer naar Springfield en 2,5 week later staan jullie me natuurlijk allemaal alweer op te wachten op Schiphol. De afgelopen 3 maanden heb ik weer veel beleefd. Van Amerikaanse feestjes/sleepovers tot een trip naar Washington D.C. Zitten jullie er klaar voor? There we go!

Op 6 maart was het dan zo ver. Na 4 maanden repeteren met een geweldige cast van zo’n 120 mensen ging dan eindelijk Tarzan in premiere. De show was geweldig en ook al was ik zeker een van de oudste van de groep, vond ik het ontzettend jammer dat het na 8 voorstellingen toch echt afgelopen was. Voor de mensen die het jammer vonden dat ze de musical niet hebben kunnen zien, niet getreurd want ik heb namelijk een DVD!

Ook mijn school staat bekent om zijn grote en gave musicals en er wordt het hele jaar al door iedereen over gepraat. Al weken van tevoren werd er door de typische high school speaker omgeroepen dat de audities voor de school musical: Hairspray’ werden gehouden. Ik als theaterpersoon kon dat natuurlijk niet zomaar aan me voorbij laten gaan en daarom deed ik op 5 februari samen met heeeel veel andere mensen auditie. Voor dat de auditie begon moest je je inschrijven en kreeg je een nummer. Met 20 mensen samen vormde je een auditie groep. De eerste auditie die mijn groep moest doen was een dans auditie. Binnen 5 minuten kregen we een dans aangeleerd die we vervolgens weer in groepjes van 5 moesten uitvoeren. Mensen die mij kennen weten dat dansen al niet mijn sterkste punt is en dat mijn korte termijn geheugen mij vooral met dansen vrijwel altijd in de steek laat. Daarbij kwam ook nog eens dat ik mijn auditie naast mijn Braziliaanse vriendin (die bovendien 2 jaar de hoofdrol had in een broadway musical in Brazilië) moest doen en het daardoor nog meer opviel hoe slecht het was. Gelukkig was de zang auditie iets meer mijn ding. Helaas moest ik ook dit keer direct na mijn Braziliaanse vriendin (die zo de voice zou kunnen winnen) het podium op. Gelukkig ging die auditie wel beter dan verwacht en na een lange dag mochten we eindelijk naar huis.

Vrijdag 27 maart was het weer tijd voor een welverdiende vakantie: Springbreak! Lana, een Nederlandse vriendin van me, zit ook voor een jaar als exchange students in Illinois. Haar gastgezin had gevraagd of ik met hun mee wilde naar Washington D.C. Hier kon ik natuurlijk geen nee op zeggen en zo vertrok ik op maandag 31 maart naar Lana’s huis 2 uurtjes bij mij vandaan. Omdat Lana zelf nog geen springbreak had en dus gewoon nog naar school moest, ben ik een dag met haar mee naar school geweest. Zo kon ik ook eens ervaren hoe het nou is op een andere Amerikaanse High school. En eerlijk gezegd beviel het me beter dan mijn eigen school en heb ik een super leuke dag gehad.

De volgende dag vertrokken we met de auto richting Washington. Omdat de hele rit zo’n 14 uur lang zou zijn, splitste we dit op in 2 dagen zodat we ’Maar’ 7 uur per dag in de auto hoefte te zitten. Na een overnachting in West-Virginia moesten we weer een tijdje in de auto zitten. Ook dit keer reden we niet meteen door naar D.C. maar stopte we onderweg bij Monticello, het huis van de 3e president van Amerika. Ik als nuchtere Nederlander wist van tevoren niet eens wie die 3e president was en wat voor bijzonders hij had gedaan maar met het mooie uitzicht en het lekkere weer ik heb me prima vermaakt haha. Nadat we, na weer een paar uur in de auto te hebben gezeten, eindelijk in D.C. aankwamen, zijn we eerst naar The Netherlands Carrilon (het ’monument’ dat Nederland na de tweede wereld oorlog aan amerika geschonken heeft) geweest. Omdat Lana en ik ons toch wel een beetje ’proud Dutchies’ voelde hebben we hier natuurlijk ook een foto van gemaakt.

Op vrijdag hebben we met zijn allen een metro kaart gekocht zodat we de hele stad konden zien. Lana’s gastgezin liet ons ons eigen gang gaan waardoor we minder rekening met elkaar hoefde te houden en veel meer konden zien. Na een lange reis, waarbij ik en Lana zo’n beetje 10 keer verkeerd zijn gelopen, iemand ons de verkeerde weg had gewezen met de metro en onze voeten behoorlijk pijn begonnen te doen kwamen we eindelijk aan bij het Capitool. Helaas stond deze in de steigers. Gelukkig betekende dit niet dat we niet naar binnen konden dus gingen ik en Lana braaf door de ’security’ om zo het capitool van binnen te bekijken. Althans, dat dachten we, want door dat ik een spuitbus deo in mijn tas had zitten en ik daar in hun ogen wel eens heel veel mensen mee zou kunnen killen, ging dat feest dus niet door. Dan de volgende dag maar proberen.. Aan het einde van de dag hebben we nog even een paar verdiende uurtjes geshopt en eindigde we de lange maar leuke dag met pijnlijke voeten af.

Zaterdagochtend kwamen we zonder deo spuitbus dit keer wél door de beveiliging van het Capitool heen en zijn we na een uur lang durende tour naar het pentagon en Arlington National Cemetary geweest. Vooral dat laatste was super indrukwekkend. Het Arlington National Cemetary is een begraafplaats voor alle soldaten en personen die iets voor Amerika hebben betekend. Er liggen wel 400.000 mensen begraven en worden er nog eens zo’n 15 begrafenissen per dag gehouden. Rond een uur of 4 kwam er een grote bus aan met allemaal hele oude mannetjes die in de tweede wereldoorlog, de vietnam oorlog of de korea oorlog gevochten hadden. Alle Amerikanen gaven de mannen een hand, maakte een buiging en bedankte de oud-veteranen voor hun ’vrijheid’. Weer iets wat je in Nederland nooit zou zien, maar het was wel indrukwekkend.

Op zondag, de laatste dag van onze trip zijn we naar het theater waar president Lincoln is doodgeschoten geweest en zijn Lana en ik daarna naar George town gegaan. Een universiteits buurtje met echte Europese winkelstraatjes en Terrasjes. Iets wat je in Amerika nooit ziet. We hebben lekker een echte Italiaanse pizza gegeten op een terrasje en zijn daarna terug naar het hotel gegaan. De volgende dag was het alweer tijd om naar huis te gaan en hebben we 13 uur over de terugreis gedaan. Best lang maar ach, kan ik ook weer heel wat staten van m'n lijste afstrepen. Ja ja, de teller staat nu op 15!

Omdat ik deze blog al een tijdje geleden heb geschreven maar ik het veel te druk had om hem online te zetten zijn er inmiddels nog veel meer andere geweldige dingen gebeurd. Wat allemaal, dat hou ik nog even spannend. Maar de volgende blog komt er zo snel mogelijk aan!

De feestdagen en échte Amerikaanse schoolspirit

`Mijn verslag over kerst en oud en nieuw komt er ook zo snel mogelijk aan.’ Tuurlijk Loes, dat is ook al weer ruim een maand geleden. Inmiddels heb ik buiten kerst en oud en nieuw ook weer heel veel andere dingen meegemaakt!

Kerst was dit jaar zoals verwacht heel anders en bijzonder. Net als bij alle andere feestdagen werd de kerstversiering zo’n 2 maanden voordat het werkelijk kerst was al uit de kast getrokken en stond ook bij ons na het weekend Thanksgiving de (dit jaar witte met alien-ornamenten versierde) kerstboom in de woonkamer. Waar wij in Nederland een kerstavond, 1e kerstdag en een 2e kerstdag hebben, vieren ze in Amerika alleen kerstavond en kerstdag. Ook vieren ze het toch wel een beetje anders dan de meeste Nederlanders het vieren. Geen kerstontbijtjes met heerlijke broodjes, kerststol en een eitje, niet naar opa en oma’s met de hele familie en geen formeel kerstdiner in jurkjes en rokjes dit jaar. Maar wel een heeeeleboel cadeaus. Anders, maar ook wel leuk!

Ook oud en nieuw was anders dan normaal. Geen jongetjes die om 10 uur `s ochtends al onder je slaapkamerraam knalvuurwerk afsteken, geen feestjes tot 7 uur in de morgen, oliebollen en de hele straat vol vuurwerk maar een hele avond vol theatervoorstellingen en een ieniemienie vuurwerk showtje. In Illinois is het namelijk verboden om vuurwerk af te steken, behalve als de staat zelf het doet. Om 8 uur `s avonds gingen Helen, ik en onze gastgezinnen daarom vol verwachting naar de plek waar dit spectakel zich zou afspelen. Alle Amerikanen waren erg onder de indruk terwijl Helen en ik meer bezig waren met lachen om de hoeveelheid vuurwerk dan het bewonderen ervan. Ach eigenlijk was ik wel blij, ik heb toch een hekel aan vuurwerk..

Een nieuw jaar, een nieuw semester op school. Een semester betekend hier natuurlijk ook nieuwe vakken op school. Hoewel de meeste vakken voor mij gewoon hetzelfde blijven heb ik toch ook nog 3 nieuwe vakken. Mijn rooster ziet er daarom als volgt uit:

1e uur: Wiskunde

2e uur: Ceramics (kleien)

3e uur: Foods II (koken)

4e uur: World lit, of terwijl literatuur vanuit de hele wereld

5e uur: Duits

6e uur: American Government

7e uur: Earthscience

Duits is stipt op nummer 1 mijn favoriete vak. De leraar komt uit Duitsland en nogsteeds spreken we de hele les door Duits. Doordat je de hele les geen woord Engels mag praten en er maar 6 leerlingen in de klas zitten groeit je Duitse woordenschat al best snel en daardoor hoeven we ook nooit écht woorden in ons hoofd te stampen. In de lessen hebben we het meestal over het verschil tussen dingen in Europa en Amerika. Elke les is er wel een grote discussie over wat nou de beste aanpak van iets is en de leraar en ik vormen altijd echt een `team’ tegen de Amerikanen. Nederlanders en Duitsers schijnen toch heel veel op elkaar te lijken! Buiten de discussies leren we ook Duitse drankspellen kennen, leren we regelmatig Duitse feestnummers en dansen en ook het echte Duitse eten kan natuurlijk niet ontbreken. Prima lesje dus!

De week na de vakantie heb ik ook weer iets ervaren wat in Nederland waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Zo was ik op de eerste woensdag én donderdag van de vakantie vrij omdat het zo koud was buiten dat het (volgens de school) onverantwoord was om naar school te komen. De temperatuur zelf was -20 graden celcius maar door de sterke wind kwam de gevoelstemperatuur uit op zo’n -30 graden. Pittig koud dus! Ach, toch kan ik er wel aan wennen hoor. Aan die vrije schooldagen dan :).

2 weken geleden was het tijd voor een echte typische Springfield high school ervaring. Éen van de grootste tradities van mijn school is namelijk city basketball tournament. Dit is een basketbal toernooi tussen 4 high schools in de stad die allemaal maar 1 ding winnen: het toernooi, maar voorál de spirit award winnen. De week voor het toernooi hadden we net als in het begin van het jaar weer een spiritweek, om ons alvast op te warmen voor het basketbal weekend. Dagen zoals `verkleed je als je favoriete beroemdheid’, `verkleed je in een bepaalde kleur’ en `pyjama dag’ (die ze hier op school ook gewoon zonder schaamte dragen als het géén spiritweek is) kwamen ook dit keer weer vrolijk voorbij. Net als bij de vorige spiritweek hadden we op donderdag een `pep assembly’. De hele school kwam in het laatste uur bij elkaar in een grote hal waar alle spelers van het team werden voorgesteld. De cheerleaders deden hun trucjes, het dansteam deed hun dansje, het koor zong (uiteraard) het Amerikaanse volkslied en het schoolorkest zorgde voor de muziek.

Op donderdag avond was dan de eerste basketbal wedstrijd. Iedereen kwam in het zwart met neongroen verkleed naar de grote hal waarin het toernooi werd gehouden. Elke school had zijn eigen vak en het vak werd ingedeeld op leerjaar zodat de seniors (laatstejaars) de leiding hadden. Ook op vrijdag en zaterdag was er nog een wedstrijd en kwamen we ook deze keer verkleed in witte toga’s (vrijdag) en in typische Amerikaanse sfeer op zaterdag. Omdat onze school nou niet bepaald bekend staat om zijn goede basketbal spelers maar wél om de geweldige spirit gingen we vooral voor die prijs. Vorigjaar had de Katholieke priveschool heel onterecht de spiritaward gewonnen en daardoor wilde onze school dit jaar een echte 'come back` maken. Door de hele zaal werden spandoeken opgehangen en omdat we de Katholieke privéschool (waar je overigens zo'n 10.000 euro per jaar voor moet betalen) toch even flink moesten terugpakken had onze school ook een spandoeken met de tekst 'Jesus loves us without money'. Onze school was qua spirit ook bij dit toernooi weer a-ma-zing en omdat beelden veel meer zeggen dan woorden heb ik veel dingen gefilmd en er speciaal voor jullie een filmpje voor gemaakt. Uiteindelijk zijn we geen kampioen geworden en hebben we óok (weer zwaaaar onterecht) de spirit niet gewonnen maar het was zeker een van de gaafste dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt in mijn jaar hier! Het filmpje kun je hier bekijken:https://www.youtube.com/watch?v=QiDwwHOpbQo&feature=youtu.be

Een tijdje geleden ben ik samen met mijn gastvader en broers naar een college (universiteit) basketbal wedstrijd geweest. Jaja, alle universiteiten en hogescholen hebben hier hun eigen sportteams en dat is hier zo’n `big deal’ dat het zelfs uitgezonden wordt op tv. De universiteit van Illinois speelde tegen de universiteit van Indiana en hoewel we verloren was het toch een super gave ervaring. Het stadion was echt gigantisch en je kunt je bijna niet voorstellen dat dit allemaal onderdeel is van college in Amerika. Zie je het al voor je dat elke universiteit of hogeschool in Nederland een basketbal- en voetbal station en gigantische sporthal inclusief zwembad zou hebben?

Ik zit hier alweer 6 maanden, en de tijd vliegt voorbij. Voor ik het weet sta ik m’n koffers weer te pakken en vlieg ik terug naar Nederland. Hoewel ik het hier naar mijn zin heb verlang ik soms ook wel naar Nederland. De gezelligheid, mijn familie en vriend(en) en ook vooral de vrijheid staan hoog op het lijstje van dingen die ik mis. Maar voordat ik terug ga zijn er gelukkig nog heel veel gave dingen om te ervaren in Amerika deze laatste 4 maanden!

Een van die vele dingen om naar uit te kijken is dat mijn nichtje Anouk me op maandag 25 mei op komt zoeken in Springfield. Ik kijk er ontzettend uit om haar mijn leven hier te laten zien en natuurlijk te showen hoe Amerika nou écht in elkaar zit. Samen met Anouk en mijn geweldige gastgezin gaan we nog naar Chicago en Wisconsin en is Anouk er ook bij als ik mijn highschool jaar officieel afsluit bij mijn echte Amerikaanse `Graduation’. Op vrijdag 12 juni landen Anouk en ik om om 7:15 uur (jaja lekker vroeg) met onze beide benen weer veilig op Schiphol. Markeer de datum alvast maar groot in jullie agenda want uiteraard verwachten we natuurlijk een groot welkomst comité met alles erop en eraan! ;)

Met mijn Engels gaat het goed. Ik droom en denk voor het grootste gedeelte in het Engels en zelfs als ik met Helen (andere Nederlandse meisje op mijn school) alleen ben praten we in het Engels. Het overschakelen van het Nederlands naar het Engels is een stuk makkelijker dan andersom met als gevolg dat ik tijdens het skypen een Engels woord zeg, ik gelijk in het Engels verder wil praten. Best irritant en verwarrend, maar stiekem ben ik er ook wel een beetje trots op.

Afgelopen donderdag heb ik auditie gedaan voor de schoolmusical `Hairspray’. Maar om jullie nog een beetje in spanning te houden schrijf ik daar in mijn volgende blog pas weer over, samen met (hopelijk) nog een ander leuk nieuwtje!

Liefs,

Loes

Only in America...

Gelukkig nieuw jaar en de beste wensen voor iedereen! Voor mij betekende de jaarwisseling dat ik al weer op de helft van mijn Amerika avontuur zit. De hoogste tijd om nog wat typische Amerikaanse dingen op een rijtje te zetten dus!

- Hier in Amerika gaan de leerlingen op een hele andere manier met de leraren om als in Nederland. Zo wordt er bijvoorbeeld regelmatig en gemakkelijk `I love you’ tegen een leraar gezegd of ontstaan er zelfs ruzies waarin de leraar zich net zo kinderachtig gedraagt als de leerling zelf. Laatst zat zelfs een van mijn leraressen midden in de klas aan de telefoon met haar ex man die haar maar geen geld wilde geven. Na heel wat geschreeuw en gevloek begon ik me toch wel een beetje af te vragen of de lerares überhaupt wel wist dat ze in een klas vol kinderen zat die ze eigenlijk les moest geven. Toen het telefoongesprek eenmaal over was kregen we een les over dat mannen alleen maar problemen geven. Een iets andere les dan gedacht dus.

- Dat Amerikanen nou niet bepaald bekend staan als het actiefste volk in de wereld was bij iedereen al wel bekend, maar toch blijf ik me elke keer weer verbazen. Waar wij in Nederland alleen een echte ‚mac-drive’ hebben hebben ze hier in Amerika zelfs een drive thru voor de bank, de apotheek en nog heel veel meer. Eventjes uit je auto stappen om te pinnen te veel moeite? Dan rij je toch gewoon even langs de drive thru, hang je je hoofd uit het raampje en pin je even wat geld?

- Naast de drive thru banken, fastfood restaurants en apotheken heb je ook drive-in restaurants. Dit is letterlijk een ‚restaurant’ waar je je auto in een speciale parkeerplaats parkeert, je je raampje open doet, de menukaart leest en je je bestelling opgeeft. Vervolgens komt er iemand naar je auto om je bestelling te brengen, eet je het in de auto op, drukt op een knopje en komt er weer iemand naar je auto om je afval op te halen. Geweldig toch!

- Ook de 16 en pregnant cultuur zie je hier regelmatig voorbijkomen. Inmiddels zijn er dit schooljaar al zo’n 3 meisjes bij mij op school bevallen, worden de kids regelmatig ten huwelijk gevraagd en hoorde ik laatst zelfs dat een jongen en een meisje van 16 jaar op mijn school al getrouwd waren. Een beetje te jong als je het mij vraagt, maar goed, doelen en wensen zijn voor ieder mens anders zullen we maar zeggen.

- Amerikanen zijn overdreven en ook dit is een mening waar veel mensen het wel met me overeen zijn. Inmiddels ben ik al wel gewend aan het bekende ‚hello how are you doing today???!!’ in elke winkel die je binnenstapt en komt de ‚you’re welcome’ ook al wat beter mijn mond uit. Laatst kwam er een jongen uit mijn Tarzan groep naar me toe om te vertellen dat hij nu al tegen juni op zag omdat ik dan weg ging en hij me zo ging missen. Ontzettend lief, maar aangezien ik hem maar zo’n 1 keer met hem heb gepraat vond ik het een beetje overdreven. Ach, het werd natuurlijk goed bedoelt! :)

- Dat Amerikanen kunnen overdrijven zie je ook terug in de kerstversiering. Zo zag je anderhalve maand voor kerst al versierde huizen die meer leken op een attractiepark dan een woonhuis. De Amerikanen gaven zelfs hun auto een make-over door speciale stoffen rendier geweien op hun dak te plaatsen en aan de voorkant een rode neus te plaatsen. voilà, Rudolph the red-nosed reindeer!

- Amerika het land van de vrijheid? Niet wat schooltijden betreft! Als je in Nederland klaar was met je toets in de toetstweek wilde je het liefst zo snel mogelijk het klaslokaal verlaten, hier in Amerika is dat ten strengste verboden. Voor elke toets kreeg ik bijvoorbeeld anderhalf uur de tijd om het te maken. Toen iedereen in mijn glassworks class na letterlijk 10 minuten al klaar was met de toets moesten we, ja ja, nog een uur en 20 minuten stil wachten totdat we het lokaal mochten verlaten, en dat terwijl het de laatste toets van die dag was.

- Iets waar ik na 5 maanden nog steeds niet aan kan wennen is de dekens waaronder ik moet slapen. In Nederland heeft namelijk iedereen gewoon een dekbed die hij over zich heen trekt, hier in Amerika heb ik letterlijk 4 aparte dekens. Het resultaat hiervan is dat ik elke ochtend wakker word met 2 dekens op de grond, heb ik 1 deken weggetrapt en heb ik nog maar 1 deken over. Ach ja, we wennen er wel aan!

- Omdat je hier in Amerika heel wat Starbucksen kunt vinden ben ik er inmiddels aan gewend elke ochtend op school mensen rond te zien lopen met koffie en donuts. Onderweg naar school gaan veel mensen langs (uiteraard drive-thru) ontbijtketens. Maar behalve donuts en koffie zie je helaas ook mensen pizzaof hotdogs als ontbijt eten. That’s why they are so fat…

- Stijl en mode? Iets wat je hier niet zo snel vindt, in ieder geval niet op school. Mensen stappen hier namelijk het liefst zo laat mogelijk het bed uit met als resultaat pyjama’s en joggingsbroeken op school. Het mooie is dat het niemand ook uitmaakt of zelfs opvalt, iedereen doet het!

- Wie zegt dat ze hier in Amerika voorlopen op de rest van de wereld heeft het toch goed mis. Whatsapp is hier bijvoorbeeld nog niet echt uitgevonden en iedereen stuurt elkaar dan nog steeds ouderwets sms’sjes. Voor mij en de andere exchange students even een stapje terug in de tijd dus. Want in de rest van de wereld gebruiken ze het namelijk wel…

- Nog een voorbeeld van het achterlopen in Amerika is dat ze hier nog steeds met cheques betalen. Een cheque? Ja ja, Dat heb ik in mijn 17 jaar in Nederland haast nog geen een keer gezien, maar hier krijgen veel mensen hun loon zelfs betaald met een cheque in plaats van gestort op hun bank. Ook internet bankieren kennen ze hier niet echt. Wat minder werk is dan met een cheque naar de bank gaan lijkt mij, maar ook dit kan je uiteraard weer doen via de drive thru…

- Een typisch Amerikaanse gewoonte waar ik persoonlijk gek van word zijn de keuzes die je kunt maken in een restaurant. Als je in Nederland een hamburger besteld krijg je een doodgewone hamburger met alle ingrediënten die je op een hamburger verwacht. Hier in Amerika vragen ze bij elke maaltijd letterlijk wat je allemaal op je hamburger wilt hebben en krijg je zo’n 100 keuzes voorgesteld. Super aardig, maar gewoon aangeven als je iets niet op je hamburger wilt hebben lijkt mij nog altijd een stuk makkelijker.

Natuurlijk zijn er nog veel meer typische Amerikaanse feiten, maar die bewaar ik lekker voor een volgende keer. Mijn verslag over kerst en oud en nieuw komt er ook zo snel mogelijk aan. Want ook dat is natuurlijk anders hier in Amerika!

Theaterleven en typical American holidays

En zo gezegd zo gedaan.. Weer een nieuwe blog! Al is hij toch een beetje later dan geplant…

Vrijdag 30 oktober was het tijd voor weer een echte typische Amerikaanse feestdag. Halloween! Aangezien ik dit in Nederland altijd al best uitgebreid vierde, was het niet héél nieuw en bijzonder, maar wel lekker Amerikaans. Al een maand van te voren zag je al veel huizen versiert met typische halloween dingen. Van doodshoofden en spinnenwebben tot wel hele skeletten voor het raam. Zelfs de uitgesneden pompoenen stonden een maand van te voren al buiten te schijnen. Mijn plan voor halloween was dit jaar om samen met de cast van mijn fallplay naar de musical die ik een keer in mijn leven (volgens andere) móét hebben gezien: `The rocky horror picture show’. Voordat de show begon had ik geen idee waar het eigenlijk over ging, maar omdat niemand me duidelijk wilde vertellen waar het over ging en wat me te verwachten stond wachtte ik geduldig af tot om 12 uur de voorstelling zou beginnen. Om 9 uur verzamelde de hele groep waarmee ik naar de show zou gaan zich bij een vriendinnetje thuis. Iedereen was verkleed als personages van de voorstelling met als resultaat: jongens en meisjes verkleed als hoeren en jongens half naakt in ieniemienie onderbroekjes. Bij de voorstelling kreeg ik een `overlevingspakket’ met onderanderen bellenblaas, wc-papier en kranten waarmee we onszelf moesten `beschermen’. Tijdens de hele show moest je dingen naar de acteurs schreeuwen, meedansen met de liedjes en al je spullen uit je overlevingspakket gebruiken. Het was eigenlijk te vergelijken met een grote kindershow maar dan voor volwassenen aangezien de hele musical eigenlijk alleen maar over seks ging. Het publiek vond de show fantastisch, maar ik was er als Nederlander toch nét iets te nuchter voor en vond het, zelfs als iemand die van theater houdt, net iets too much. Ik ben natuurlijk wel weer een ervaring rijker!

De volgende dag werd ik na 3 uur slaap uit bed gehaald voor een leuk weekendje in St. Louis met 3 andere exchange students uit Italië, Duitsland en Nederland. We hebben veel leuke dingen gedaan en uiteraard veel gepraat over ons jaar hier in Amerika. Het gene wat elke student wel mist is feestjes en uitgaan in de weekenden want die plekken kun je hier haast niet vinden. Ook mist iedereen het brood, water (wat hier namelijk ontzettend naar zwembadwater smaakt) en de Turkse pizza en Kebab!

Vrijdag 7 November, na 2 maanden elke dag 3 uur repeteren en de laatste week zelfs 5 uur lang, was dan eindelijk de premiere van de fallplay: The importance of being earnest. Iedereen was best zenuwachtig, niet alleen voor de show maar ook omdat er van tevoren op het podium de naam van de springmusical (a lá High school musical) bekent gemaakt zou worden. De springmusical is een big deal op school en toen we hoorde dat de musical dit jaar `hairspray’ zou zijn, kon bij vele de dag niet meer stuk. Na de eerste voorstelling op vrijdag hebben we met de hele cast en crew bij Shake `n Steak gegeten. Op zaterdag hadden we weer een voorstelling en heb ik voor de hele cast allemaal Nederlandse dingen meegenomen zoals stroopkoeken, hagelslag, muisjes en dubbelzoute drop. Dat laatste was een enorm succes. Niet omdat iedereen het zo geweldig lekker vond smaken, maar juist omdat iedereen het zo ontzettend vies vond. Er werd van alles met de dropjes gedaan. Wedstrijden gehouden voor hoe lang mogelijk je het drop in je mond kon houden, mensen het te laten geloven dat het chocola was.. Uiteindelijk namen sommige mensen de dropjes zelfs mee naar huis om het aan hun familie te laten proeven omdat ze zo onder de indruk waren. De koekjes en hagelslag vond iedereen wel lekker. Op zondag hadden na de laatste show een afscheidsfeest bij een van de spelers thuis. Alle voorstellingen gingen super en we hebben heel veel leuke reacties op het stuk gekregen.

3 weken geleden waren de audities van de musical Tarzan. De theatergroep die deze musical uitvoert staat los van school en zit daarom vol met mensen die echt van theater houden. Voor de auditie moesten we een lied uitzoeken die ter plekken door een pianist werd gespeeld. Van tevoren had je niet met de pianist kunnen oefenen en omdat je maar 1 kans had om jezelf te laten zien lag er extra veel druk op. Samen met alle mensen die auditie deden werden we een zaal ingeroepen waar een piano, een tafel met 4 juryleden en 3 camera's stonden. Langzaam werden we op alfabetische volgorde naar voren geroepen om onze auditie (voor alle andere mensen) te doen. Omdat mijn naam hier niet met een K (Kooij) maar met een V (Van der kooij) begint was ik pas als laatste aan de beurt en kon ik dus lekker lang in spanning zitten wachten. Toen ik eindelijk aan de beurt was, mezelf voor de camera en aan de jury voorstelde en de pianist de eerste noten van het lied speelde vergat, jawel, vergat ik na 100 keer mijn tekst te hebben doorgelezen tóch de tekst van mijn lied maar gelukkig pakte ik de draad na een paar vergeten zinnen weer op. Aan het einde van de audities kregen we te horen wie er moesten blijven voor nog een auditie, de zogenaamde callbacks. Een callback wordt gegeven als de regisseur meer van je wilt zien voor een speciale (grote) rol in het stuk. Maar 7 mensen uit de 40 auditanten kregen een callback en ik was daarom ook erg verbaast toen de regisseur mijn naam noemde. Met de 6 andere mensen die de callback hadden gekregen, kregen we van de regisseur te horen voor welke rol we auditie moesten doen. Ik kreeg het lied 'you'll be in my heart' dat gezongen wordt door Kala, de moederaap die Tarzan vindt en opvoed. Vol goede moed begon ik met zingen en de auditie ging voor mijn gevoel echt heel goed. Na mij was er nog een ander meisje die voor dezelfde rol hetzelfde lied moest zingen. Helaas verloor ik daardoor gelijk mijn hoop omdat dit meisje letterlijk de stem van een zangeres als Beyoncé had maar gelukkig was ik al trots genoeg dat ik als een van de weinige terug mocht komen voor een callback. Een paar dagen later kregen we via de mail de castlijst te zien en ik heb inderdaad de rol van Kala niet gekregen. Wél zit ik in de musical en zijn we 2 weken geleden al een beetje begonnen met repeteren. Onlangs dat alle mensen wel heel jong en een beetje onvolwassen zijn is er wel veel talent en weet ik zeker dat het een hele gave musical gaat worden!

Eind November was het weer tijd voor een échte typische Amerikaanse feestdag: Thanksgiving! Thanksgiving is de dag waarop je even extra dankbaar bent voor alles en iedereen die je hebt. Vaak komt heel de familie bij elkaar en ga je samen heel uitgebreid eten. De woensdag voor Thanksgiving stond er daarom in bijna iedere klas wel eten en drinken klaar. Vooral de Turkey (kalkoen) is heel populair en die was ook bij ons te vinden! Samen met het gezin en de broer en moeder van Annie hebben we heerlijk en uitgebreid geluncht en was het erg gezellig. De dag na Thanksgiving was het Black Friday. Black Friday is de dag waarop bijna alle winkels ontzettend veel korting geven op bepaalde producten. Veel mensen staan `s avonds en `s nachts al uren lang in de rij om de beste en goedkoopste producten mee te pikken. Aangezien ik allergisch ben voor het bordje `sale’ (om precies die reden en het altijd zo ongelofelijk druk is..) besloot ik om dát dit keer even over te slaan. Maar omdat ik geen natuurlijk geen enkele Amerikaanse traditie mag missen zijn we overdag toch nog even met zijn allen naar de shopping Mall gegaan om te kijken hoe het er aan toe was. Het viel me op dat het zelfs bij de winkels waar geen of weinig korting was veel mensen waren. Gelukkig viel het uiteindelijk best mee en heb ook ik zelfs nog een paar dingetjes gekocht.

In het weekend van 5 tot 7 december stond er weer een geweldige trip naar Chicago geplant. De eerste student van mijn gastgezin 4 jaar geleden uit Duitsland zou voor een weekend naar Amerika komen, aangezien hij voor een halfjaar in Calgary, Canada werkte. We zijn onder andere met zijn 6e naar de Duitse kerstmarkt geweest, hebben Chicago vanuit een van de hoogste gebouwen van de stad bekeken en hebben echte deep-dish pizza (een typische pizza uit Chicago met een 5 cm dikke vulling) gegeten.

Deze week is alweer de laatste schoolweek van het semester en dit betekend dat ik al weer op de helft van het schooljaar zit! Jeetje wat gaat de tijd toch snel voorbij. In deze week stond voor elk vak een final ('eindexamen') geplant waar je per examen anderhalf uur de tijd voor kreeg. Al weken van te voren waren veel leerlingen ontzettend gestresst en zenuwachtig voor deze toetsen maar ik moet zeggen dat deze toetsweek echt een lachertje was vergeleken onze examens in Nederland. De seniors (laatstejaars) konden namelijk 3 toetsen kiezen die ze niet wilde maken, alle examens waren meerkeuze, ook tijdens deze examens waren de spiekbriefjes weer toegestaan ensommige examens mocht ik zelfs thuis maken. Dat is nog eens heel wat anders dan de examens in Nederland! Als ik de andere leerlingen vertel dat mijn examens in Nederland 3 uur duurde, alle examens door het hele land op het zelfde tijdstip gegeven worden, je speciale trainingen krijgt voor het maken van je examen en je examens 2 keer worden nagekeken door verschillende leraren in het hele land zie je alle monden langzaam openvallen.Toch een bewijs dat Nederlanders niet zó lui zijn!

Naast de finalweek is het deze week ook weer tijd om elke avond 3 uur te repeteren voor een andere show genaamd: A merry hoogland Christmas. Het is een kerstconcert met alle groepen van het theater en aanstaande vrijdag hebben we de eerste show. Ook hier is weer ontzettend veel talent te vinden en daarom klinkt alles in de show ook ontzettend gaaf. Op zaterdag en zondag hebben we nog een voorstelling en daarna eindelijk 2 weken vakantie met onderanderen mijn eerste Amerikaanse kerst en oud en nieuw. Genoeg om naar uit te kijken dus!

ps, Als jullie mijn adres, telefoonnummer, skype of gewoon iets willen vragen kunnen jullie me altijd een berichtje of mailtje sturen naar loesvdkooij@hotmail.com.

Time flies!

Hallo lieve Nederlanders!

Het spijt me zeer dat ik al een tijd niks meer heb geschreven. Het schrijven van een blog kost me zo’n 3 uur en die tijd is moeilijk te vinden. Ik ben de laatste tijd heel druk geweest met repeteren, school en ja, de Amerikaanse cultuur beleven! Jeetje wat gaat de tijd snel. Ik zit hier al weer bijna 3 maanden en kan dus zeggen dat ik al over een kwart van het jaar ben. Er zijn weer heel wat dingen die ik heb meegemaakt!

2 weken geleden ben ik naar een voorstelling van Gary geweest. Hij werkte achter de schermen maar had ook een kleine rol op het podium waardoor het extra leuk was om naar te kijken. Voorafgaand aan de show werd ik gebeld door Gary dat hij een tafel voor ons bezet had gehouden. Hier zijn we uiteraard braaf aan gaan zitten en kwamen we er snel genoeg achter waarom juist deze tafel voor ons vrij gehouden was. Tijdens de show werd namelijk de spotlight opeens op onze tafel gericht en werd Annie het podium opgeroepen. Ze kreeg achter een doek een pruik opgezet en met een fles shampoo in haar hand moest ze doen alsof ze net een haar make-over had gekregen. Het was ontzettend grappig omdat het totaal onverwacht kwam. Na heel wat gelach was Annie uiteraard niet de enige die in de spotlight werd gezet. Aan het einde van de show kwam er namelijk een scene waarin de vrouwelijke hoofdrolspeler even ging praten met de veel te jonge minnares van haar man. Ze stapte de zaal in en ging ergens in het publiek zitten. Waarschijnlijk voel je hem al een beetje aankomen, want ja hoor, IK was die veel te jonge minnares van haar man. Na een praatje en wat acteerwerk van beide kanten ging ze weer terug naar het podium om door te gaan met het stuk. Na een tijdje werd de spotlight weer op mij gericht omdat mijn zogenaamde en veel te oude minnaar het in het openbaar uit wilde maken. Natuurlijk had Gary dit allemaal voor ons geregeld en vooraf niks gezegd. Leuke verassing!

Ik ben er achter gekomen dat het denken van de Amerikanen vaak niet veel verder gaat dan Amerika zelf. Ik heb namelijk al heel wat gekke vragen en opmerkingen voorbij horen komen. Ik zal even een paar voorbeelden geven:

`Dus je bent Nederlands, dan woon je in Denemarken toch?’
`Spreken jullie Engels in Nederland? Nee? Maar waarom spreek jij dan wel Engels?’
`Hebben jullie ook Pizza in Europa?’
`Huh, spreken ze Spaans in Spanje?’

Laatst vroeg er een jongen bij een footballwedstrijd aan me uit welk land ik kwam. Ik antwoordde braaf dat ik uit Nederland kwam waarna zijn volgende vraag was: spreek je dan Hollandisch? Toen ik zei dat we in Nederland Dutch spreken, begon hij in het Frans tegen me te praten…

Ook zat ik laatst in de auto met een vriendin die me vroeg of ik ook Engelstalige muziek luister in Nederland. Ze was ontzettend verbaast toen ik zei dat we waarschijnlijk meer muziek in het Engels luisteren dan in onze eigen taal waarop zij vervolgens vroeg: Maar waarom dan? Kan je dan wel horen waar ze over zingen? Ik heb haar maar subtiel gevraagd waarom ik de liedjes niet zou begrijpen als ik ook gewoon engels spreek..

Verder vallen ze zowat van hun stoel als ze horen dat onze opleidingen bijna gratis zijn, we een paar duizend euro voor rijlessen betalen, we geen free-refills’ op onze frisdranken in restaurants hebben, Parijs zo’n 2,5 uur met de trein bij mij vandaan is en nog veel meer andere dingen. Veel mensen vragen mij bijvoorbeeld waar in de wereld ik allemaal ben geweest, en na 3 landen gaat hun mond al open. Als ze vragen hoeveel talen ik spreek (met een beetje overdrijven dat ik ook Vlaams spreek hahaha) gaat hun mond al helemaal niet meer dicht. De meeste Amerikanen komen namelijk hun land niet uit en spreken niet meer dan 1 taal. Gelukkig zijn ze ook wel erg geïnteresseerd in het Nederlands en heb ik veel mensen Nederlandse woorden moeten leren. Vooral de vieze- en vloekwoorden zijn natuurlijk populair…

Veel seniors (laatstejaars) op mijn school zijn druk bezig met het regelen van de college waar ze volgend jaar heen (willen) gaan. Zo hadden we 3 weken geleden een scholenbeurs waarin je informatie kreeg over verschillende scholen in de omgeving waar je heen zou kunnen gaan. Nog steeds snap ik niet heel veel van het verschillende schoolsysteem hier, maar wel weet ik dat veel mensen vaak eerst hun school uitkiezen en daarna pas hun studie. Wat je ook veel ziet is dat mensen het leger in gaan. Het leger is een big deal hier en je hoort en ziet er alles over. Op de scholenbeurs stond namelijk ook een hele grote leger’kraam’ inclusief mensen uit het leger die iedereen probeerde te overtuigen zich aan te melden. Dit leger zie je niet alleen op deze beurzen maar ook veel op tv en ze komen zelfs langs op school. Mensen melden zich vooral aan omdat ze ontzettend trots zijn op hun land en er voor willen vechten en sterven. Die trotsheid zie je hier nogsteeds elke dag aan de hoeveelheid Amerikaanse vlaggen, het volkslied dat bij het kleinste dingetje al gezongen wordt en nog steeds hebben we elke ochtend om 8:30 de plegde of Allegiance.

In mijn laatste blog vertelde ik over de fallplay. Inmiddels ben ik er wel achter hoe de show heet namelijk: The importance of being Earnest. De afgelopen tijd hebben we elke avond hard gerepeteerd en volgende week vrijdag staat de eerste show op het programma! Op heb podium zelf heb ik niet heel veel te doen maar met de cast is het gelukkig wel gezellig. Ook ben ik inmiddels begonnen met het repeteren voor Tarzan. Dit weekend heb ik audities voor een specifieke rol in de musical en ik moet zeggen dat er ontzettend veel talent in de groep zit. Letterlijk iedereen kan zingen en ik twijfel ook zeker niet aan het acteertalent. Helaas ben ik de oudste van de groep en gedragen de kids zich ook nog eens een stuk jonger dan ze werkelijk zijn maar het is heerlijk om met een super getalenteerde cast te werken.

Twee weken terug had ik een avond waarin ik mijn jeugd voor een paar uurtjes opnieuw beleefde. Ik was namelijk uitgenodigd voor de 17e(!!) verjaardag van een meisje in mijn Tarzan-groep. De avond begon met het eten van wat hotdogs, het drinken van punch en het maken van smores (typisch Amerikaans: een gesmolten marshmallow met chocola op een koekje) maar al snel begon het meer te lijken op een kinderfeestje. We deden spelletjes zoals ballonnetje hooghouden, wie-ben-ik, raad-de-musical en het maken van gekke foto’s in verkleed spullen. Aan het einde van de avond kreeg ik zelfs een snoepzakje mee, net als vroeger. Ik moet zeggen dat ik me nogal ongemakkelijk heb gevoeld maar ach ja, een stapje terug in de tijd was ook wel weer eens leuk.

Natuurlijk ben ik weer achter veel verschillende typisch Amerikaanse dingen gekomen. De medewerkers in bijvoorbeeld een kledingwinkel noemen je altijd `baby, honey of sweety’ en er moet vaak toestemming gevraagd worden voor een pashokje. De deur word vervolgens voor je open gemaakt en er wordt regelmatig gevraagd of alles wel goed met je gaat. Een beetje overdreven en irritant als je het mij vraagt maar ach, we wennen er maar aan.

Ook het eten is hier nog steeds een big deal. Vandaag bijvoorbeeld kreeg elke leerling op school gratis pizza om ons te belonen dat we naar school gaan. Puur om ons als Amerikanen te belonen voor dat we naar school gaan. Verder zijn de lunches op mijn school sinds dit jaar ook gratis omdat het percentage arme kids zo hoog is. Ze bieden veel verschillende dingen aan en kunt kiezen uit fruit, kip wraps, op donderdag pizza voor 2 dollar, kip nuggets en een soort burgers. Jep, je hoort het al, niet echt gezond dus. Het erge is nog dat de kids klagen over dat er zo weinig `ongezond’ eten is in vergelijking met vorig jaar. Michelle Obama heeft er namelijk voor gezorgd dat de scholen gezonder eten aan moet gaan bieden. Go Michelle! Maar nog steeds zijn er gratis muffins te verkrijgen en delen ze dus ook nog steeds pizza uit, wat ook nog eens elke morgen door de intercom wordt omgeroepen. That’s why they’re so fat.. Geen zorgen ik neem braaf elke ochtend mijn eigen boterhammetje met ham mee. En eens in de week sushi, hmmm.

Over typische Amerikaanse dingen gesproken. Een hele tijd terug ben ik samen met een Braziliaans vriendinnetje en een vriend van haar naar een echte drive-in bioscoop geweest. Iedereen bracht zijn eigen kampstoeltje en deken, zetten zijn radio voor het geluid van de film in de auto op zijn hards en met een bak popcorn in onze hand keken we voor 7 dollar naar 2 bioscoop films op een groot veld onder de sterrenhemel. Heel veel Amerikaanser kan het niet, want toen ik thuis kwam heb ik gelijk gekeken of we dit soort geweldige dingen niet ook gewoon in Nederland hebben. Helaas..

Met mijn Engels gaat het goed. Ik denk nu in 2 talen maar droom nog wel steeds in het Nederlands (laatst droomde ik zelfs dat mijn gastgezin in het Nederlands sprak haha). Ik versta alles en mijn woordenschat is ontzettend gegroeid. Ik begin wat meer aan school te wennen en maak steeds meer vrienden maar ik ben wel ontzettend toe aan vakantie. Mijn eerstvolgende vakantie is namelijk pas in December en aangezien de afgelopen maanden ontzettend intensief geweest met de taal en de nieuwe omgeving kan ik best wat rust gebruiken. Gelukkig hebben de Amerikanen zowat wel elke maand 1 of 2 nationale feestdagen geplant en heb ik dus zo ongeveer 1 keer in de 3 weken een dag vrij. Het weer begint hier nu ook echt kouder te worden (ookal was het vorig weekend nog weer 27 graden) en het gaat dit weekend dan ook vriezen. Het schijnt best een heftige winter te worden, dus ik ben benieuwd wat me te wachten staat. Laat die sneeuw/ijs vrije schooldagen maar komen!

En vanavond is het dan zover! Een maand geleden al kon je er van alles voor krijgen om je huis, kind en zelfs je hond mee te versieren: Halloween. Aangezien ik de trick-or-treat leeftijd al ruim overschreden heb, ga ik vanavond iets anders doen. Met mijn fallplay cast gaan we namelijk om 12 uur `s nachts naar de Rocky Horror show. Een show wat hier in Springfield elk jaar als traditie wordt gespeeld en waar je als echte Springfielder een keer(of meer) in je leven heen moet zijn geweest. Voorafgaand hebben we een bonfire bij een meisje uit de cast haar huis waar we met zijn allen eerst snoep uitdelen aan de kleine kids en we daarna naar de musical gaan. Ik ben benieuwd!

Morgenochtend ga ik samen met 3 andere exchange studenten uit Nederland, Duitsland en Italië voor een weekend naar Saint Louis waar we de stad gaan verkennen en alle ’highlights’ van de stad zien. Aangezien ik volgende week mijn auditie en shows heb zal ik jullie snel weer op de hoogte houden! (nu echt)

Liefs, Loes (Hier inmiddels ook wel Loesygoosy, Holland of Amsterdam)

ps. Ik wil iedereen nog even bedanken voor het lezen en reageren van mijn blog. Ik vind het super om te zien dat sommige blogs wel 900 (!!!) keer gelezen zijn en ook de reacties zijn ontzettend leuk! Thanks a lot!

Spiritweek & Homecoming

Afgelopen week stond er weer een typisch Amerikaanse ervaring op het programma. Een van de dingen waar elke exchange student wel naar uitkijkt: Spiritweek en Homecoming. Afgelopen maandag begon dan eindelijk de spiritweek. Spiritweek is de week waarin je elke dag van de week een thema krijgt waarop je je moet kleden om zo spirit op te bouwen voor de eerste football wedstrijd van het schooljaar. De thema’s waren als volgt:

Maandag - Tacky Tourist Day
Dinsdag - America (red, white & blue patriotic)
Woensdag - Senior Citizens Day
Donderdag - Decade Day -
9th grade (freshmens) - jaren 50 outfits
10th grade (sophomores) - jaren 60 outfits
11th grade (juniors) - jaren 70 outfits
12th grade (seniors, ik dus) - jaren 80 outfits
Vrijdag - color & togaday
9th grade - purple and gold
10th grade - Red
11th grade - Black
12th grade - Toga’s

Als een echte Amerikaan met schoolspirit hielt ik me braaf aan alle thema’s en ging ik elke dag in een bijzonder outfit naar school. In Nederland zou iedereen je voor gek verklaren, maar hier in Amerika doet bijna de hele school mee en dat is super leuk om te zien. Tijdens de lessen komt er soms een fotograaf langs om foto’s van de leerlingen te maken en elke dag werd er tijdens de pauze een groepsfoto gemaakt voor in het jaarboek. Vrijdag was het Togaday voor de seniors. Op Springfield High school is het een traditie dat de laatstejaars elk jaar op de laatstedag van de spiritweek een toga dragen. Er wordt dan een groepsfoto gemaakt die wordt opgehangen in de school als ’class of 2015’. Annie had voor mij een ontzettend mooie, lichtblauwe toga gemaakt met een kroontje van zilveren blaadjes voor op mijn hoofd. Zodra ik een foto heb, zal ik hem met jullie delen!

Het laatste lesuur van de Spiritweek vrijdag, hadden we een pep assembly. Tijdens de pep assembly komt iedereen naar de grote gymzaal en gaat elke leerling bij zijn eigen leerjaar zitten. Zoals overal en altijd wordt natuurlijk eerst het volkslied gezongen en daarna speelt de schoolband zijn liedjes en doen de cheerleaders hun dansjes. Vervolgens komt van elk sportteam de captain naar het midden van de sportzaal en stelt iedereen van het sportteam voor. Ook wordt er een soort wedstrijd gehouden welk leerjaar de meeste spirit heeft. Aangezien Amerikanen wedstrijden heel serieus nemen, kun je je dus wel voorstellen dat dit echt een grote chaos is. De pep assembly was verder heel erg gaaf om mee te maken en de Nederlandse scholieren zouden een voorbeeld moeten nemen aan alle schoolspirit hier.

Na de pep assembly ging iedereen naar huis en zich omkleden voor de grote homecoming game die we in de avond hadden. Homecoming is de eerste football thuiswedstrijd die de school speelt in het jaar en iedereen komt kijken. Voordat de game begon hadden we eerst nog een tailgate. De tailgate is een soort markt op een pleintje voor het football ’stadion’ waar allemaal eten, drinken, shirts en andere dingen met het logo van de school erop en nog veel meer dingen worden verkocht. Je kon zelfs tattoo’s laten zetten met het logo van de school. Om 7 uur verzamelde de hele school zich op de tribunes en na uiteraard weer het volkslied te hebben gezongen begon de wedstrijd. De band en cheerleaders zorgden weer dat iedereen enthousiast werd en na een tijdje kwamen de footballspelers met zijn allen het veld opgerend. Van de wedstrijd zelf snapte ik niet veel en ik werd eigenlijk veel meer afgeleid door alle spirit die iedereen had. Er werden ontzettend veel liedjes (ja, vooral over de school zelf) gezongen en er werd heel wat afgeschreeuwd en aangemoedigd. Ook was er een typisch Amerikaanse vlag aanwezig en werd er een paar keer door de hele tribune: ’USA, USA USA!!’ geroepen. Weer iets typisch Amerikaans, want zie je het al voor je dat we bij een normale voetbalwedstrijd met een Nederlandse vlag in ons hand heel hard: ’NEDERLAND, NEDERLAND!’ roepen?

In het weekend na de spirit week hadden we de Homecoming dance. Dit is een feest waar iedereen al weken over praat en waar de meisjes in (net iets te korte) jurkjes en hele lagen make-up heen gaan. 2 weken voor het feest kon je mensen nomineren voor het worden van de homecoming king en queen. Hier kwamen 5 genomineerde ’stellen’ uit die tijdens het feest zichzelf een soort moesten presenteren door over een catwalk te lopen en een heel klein scènetje op te voeren. De king en queen werden daarna bekent gemaakt en ook dat was weer een hele happening. Ik moet zeggen dat het meer een populariteitsspelletje is dan dat het echt eerlijk gaat maar het was wel leuk om te zien. Het feest zelf was een aparte en interessante ervaring en dit kwam vooral door de dansstijl van de Amerikanen. Voor de mensen die het woord twerken, niet kennen: google het. Wat in Nederland eigenlijk alleen als een grap wordt gedaan is hier serious business. Overal om je heen zag je groepen (vooral de blackpeople) flink twerken en schuren. Ik en nog een andere exchangestudent uit Brazilie stonden er echt met open mond naar te kijken, en hebben flink gelachen. De muziek was slecht en feest zelf was ook niet heel bijzonder en ik kan met zekerheid zeggen dat Nederlanders veel betere feestjes kunnen bouwen. Ik ben wel heel blij dat ik ben gegaan en heb me met al deze nieuwe ervaringen zeker vermaakt!

Deze gekte van schoolspirit is helaas al weer over. Maar dit weekend en de aankomende tijd staan er nog veel meer leuke dingen op het programma. Genoeg om naar uit te kijken dus!

Adventures in Springfield

Maandag 1 September was het Laborday. Vraag me niet wat die dag precies inhoud want dat weten de meeste Amerikanen zelf namelijk ook niet. De beste uitleg die ik tot nu toe heb gehoord is dat je op laborday viert dat je een baan hebt en daarom dus een dag vrij krijgt. Echt logisch is het niet, maar dat maakt het gelukkig niet minder fijn voor mij want ook ik had vandaag een vrije dag. Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we naar St. Louis om deze dag te ’vieren’ bij een soort Japans festival. Ik had totaal geen idee wat ik me erbij moest voorstellen, maar dat werd me al snel genoeg duidelijk: mensen in Japanse kostuums, kraampjes met Japans eten, Japanse kleding en speciale Japanse souvenirtjes, een bloemenpark en legotuin. Heel indrukwekkend was het niet, maar wel gezellig!

Tijdens laborday werd Gary gebeld door iemand van de Muni. De Muni is een openlucht theater in Springfield waar veel musicals worden gespeeld. Vandaag zou er een musical starten met de montage week (de laaaaange week waarin alles wordt doorgenomen en 1000 keer opnieuw wordt gespeeld om alles, het licht, het geluid, het decor, zo goed mogelijk te laten verlopen). Er was echter 1 probleem. De gene die de decorverwisselaars had moeten regelen is dit compleet vergeten en zo moest er dus op de dag van de waarheid nog snel een aantal mensen bij elkaar worden gesprokkeld om de show door te kunnen laten gaan. Gary is heel actief met backstage theater en is hier best ervaren mee dus hij werd natuurlijk gebeld. Aangezien Gary op dit moment zelf nog bezig is met een andere show kwam het dus eigenlijk niet heel goed uit, maar toen kwam hij met het idee om dit samen met mij te gaan doen. Nadat we terug kwamen uit St. Louis moesten we snel kleding inkopen doen voor de avond. Ik moet namelijk compleet in het zwart omdat ik tijdens de show ook het podium op moet om dingen weg te halen en neer te zetten. Dit was redelijk snel geregeld en met een best leuk outfit was ik dus klaar voor de avond! Gary heeft me aan super veel mensen voorgesteld en iedereen was geïnteresseerd. De show zelf kende ik niet, maar ik ben wel echt surprised over hoe goed de zang en de show zelf is. De show wordt gespeeld door volwassenen en niemand krijgt hier betaald (op het orkest en de regisseur na). Iedereen doet het dus puur uit liefde voor het vak. Vooral omdat het volwassenen zijn die dit doen naast hun echte baan hebben dus een grote liefde en passie voor theater en dit is heel duidelijk en super tof om te zien. Na de eerste helft te hebben gemonteerd ging het regenen en onweren en aangezien het een openlucht theater is moesten we de montage dus stoppen. Op naar de rest van de week!

Vorige week vrijdag heb ik onverwachts auditie gedaan voor de fallplay (toneelstuk) op school. Ik was al eerder gevraagd om auditie te komen doen, maar aangezien ik dacht dat mijn engels daar nog niet goed genoeg voor was had ik het eigenlijk uit mijn hoofd gezet. Op de dag van de auditie zelf besloot ik (op aandringen van Emma, mijn student ambasador die me hier helpt op school en zelf ook veel met theater doet) toch maar een gokje te wagen. Ik had me alleen totaal niet voorbereid, wist niet wat de naam van het stuk was, waar het stuk over ging en wist ook niet dat ik dat überhaupt echt iets moest doen en wist ik niet wat me te wachten stond. Toen ik aankwam in het auditorium (een theaterzaal in school ongeveer net zo groot als het hofplein theater en geeft echt een high school musical gevoel haha) moest ik een formulier invullen en kreeg ik een nummer op mn hand geschreven. Ik legde uit dat ik me totaal nergens op had voorbereid, ik een exchange student ben (het magische woord hier) en pas dezelfde dag had bedacht dat ik wel auditie zou willen doen. Ik kwam erachter dat ik een monoloog uitgezocht moest hebben en aangezien ik daar totaal niet op gerekend had schoot ik nogal in de stress. Emma zei dat ze er wel een voor mij zou zoeken en de 2 regisseurs kende mij al een beetje en zeiden dat het wel goed kwam. Na een lichte twijfel heb ik toch maar ja gezegd, en met zo’n 25 man (de dag ervoor waren er ook al audities) gingen we de enorme zaal in en moesten we op volgorde van nummer zitten. De monoloog die ik kreeg van Emma kende ik totaal niet en ik snapte er ook eigenlijk helemaal niks van (zelfs na 3 keer uitleg niet) maar gelukkig stelde iedereen me gerust en zei dat ik gewoon maar wat moest doen. Toen ik aan de beurt was legde ik nog maar een keer uit dat ik 1: het verhaal niet kende. 2: ik niks had voorbereid en 3: Engels niet mijn moedertaal is en dat het, hoe goed het nu al gaat, nogal kan falen. Wonder boven wonder ging t eigenlijk super goed en kreeg ik na afloop een groot applaus van het publiek en ook veel complimenten van de regisseurs. Na dat iedereen was geweest noemde ze de mensen op die terug mochten komen voor een call back. Als je geen call back kreeg, betekende dit niet helemaal dat je niet mee mocht doen aan de show, maar met een call back gaan ze vooral kijken naar een specifieke rol voor je. Ik was als eerste aan de beurt en had een dialoog met een jongen. Het was een scene uit het stuk en opnieuw had ik geen idee waar het over ging maar heb al mijn emotie er maar weer ingestoken en ben er vol voor gegaan. Na nog een andere dialoog te hebben gespeeld was ik klaar en waren de regisseurs opnieuw weer heel enthousiast. De maandag erop zouden we te horen krijgen wie er in de voorstelling zitten. De kans op een rol was niet heel groot omdat er zo’n 40 mensen auditie deden voor 4 hoofdrollen en een paar andere kleine rolletjes, maar guess what: I made it! Ik heb dus een rol in de musical en ben afgelopen donderdag begonnen met repeteren. Ik moet bekennen dat ik nogsteeds de titel van het stuk niet weet en ook nog niet heel erg weet waar het allemaal over gaat, maar ik hou jullie op de hoogte! Voor de nieuwsgierigen onder ons, dit is trouwens de trailer van de springmusical van afgelopen jaar. De fallplay is geen musical maar het geeft je in iedergeval even een impressie van hoe professioneel het allemaal is geregeld voor een school: https://www.youtube.com/watch?v=y3nqIycou_M

Afgelopen vrijdag had ik met mijn Duits klas een barbecue in het park. Het was heel gezellig en het was een goede mogelijkheid om meer mensen te leren kennen, aangezien ik in mijn Duitsklas alleen maar Duits mag praten en zo het communiceren toch net wat moeilijker wordt. Ik heb een heel goed gesprek gehad met een meisje uit de klas en ben gelijk uitgenodigd voor mijn eerste Amerikaanse feestje afgelopen zaterdag. En wat een ervaring was dat. Tijdens het feestje werden we met zijn allen naar buiten geroepen en toen we buiten aankwamen stonden er allemaal jongens op een rij die met verf letters op hun buik hadden geschreven wat het woord: homecoming??? vormde. Homecoming is een big deal hier. Het is de eerste football wedstrijd van het seizoen en wordt geopend met een spirit week, peprally en een homecoming dance. Over de eerste twee dingen, vertel ik meer in mijn volgende verhaal maar ik kan jullie al een beetje wat verklappen over de dance. Veel mensen hebben voor dit feest een date en het is een traditie dat de jongens de meisjes op een aparte manier mee naar het feest vragen. De jongen die dit had geregeld stond zelf met een bord in zijn hand met de naam van het meisje erop en vroeg aan haar of zij zijn homecoming date wilde zijn.

Na dit aanzoek was het tijd voor een andere typische High School traditie. TP, of terwijl: Toilet papering. Afgelopen zondag was de Powderpuff game. Dit is een spel waarin de meiden gaan footballen en de jongens gaan cheerleaden. De Seniors (laatste jaars, net als ik) spelen elk jaar tegen de Juniors (een-na-laatste jaars) en doen er alles aan om te winnen. De avond vooraf gaand aan de game gaan alle Seniors de tuinen van de Juniors TP’en. Dit werkt als volgt: Je koopt een paar pakken toiletpapier en split je op in groepjes van zo’n 6 personen. Vervolgens rijd je naar de buurt van het slachtoffer, parkeert de auto op een onopvallende plek, ren je naar het huis en gooit de toiletrollen in bomen. De boom komt zo vol te zitten met wc papier en geeft de volgende dag een hele grote zooi. Als je bijna betrapt dreigt te worden, of de tuin genoeg ge TP’t is ren je naar de auto en ga je naar het volgende huis. De Juniors (en hun ouders) waren niet echt blij met ons maar ik heb in iedereen ontzettende leuke avond gehad!

Verder heb ik me weer flink verbaast over typisch Amerikaanse dingetjes. Ik zet ze even op een rijtje:

1. De stoelen zitten op school, net als in de films, aan de tafels vast en dit is ontzettend irritant. Ik vergeet het soms even en wil mijn stoel dan aanschuiven en dan beweegt dus heel mijn tafel mee met als gevolg dat alles er vanaf valt. Want ja, al je boeken leg je dus op tafel omdat je geen tassen mee mag nemen in de pauze..

2. Amerikanen eten niet vaak met een mes. Nee nee, ze schuiven alles zo hoppa met hun vork naar binnen en snijden bijvoorbeeld hun tomaten ook met hun vork. Ik heb een keer geprobeerd zonder mes te eten, maar dit is me gewoon niet gelukt. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen. Voor hun is het juist weer lastig om met een mes te eten. Ik kan het me niet voorstellen.

3. De supermarkten hier zijn gigantisch en ze hebben alles ook in gigantische verpakkingen. De tandpasta en douche gel zijn zo'n 1,5 keer groter dan in Nederland en dit geld ook voor het vlees, snoep, wasmiddel en nog veeeel meer dingen. Je boodschappen worden ingepakt door mensen, dus dat hoef je zelf allemaal niet te doen. Verder staan de mensen hier achter de kassa en krijg je soms gewoon gratis producten mee naar huis. Er zitten trouwens ook hele Starbucksen en kappers in de supermarkt.

4. Twee weken geleden heb ik een echt school-shock momentje meegemaakt. Ik had namelijk een foods safety test in mijn foods en nutrions class en de lerares vroeg of iemand nog geen notecard had. Ik had die nog niet gekregen en toen ik aan mensen vroeg waar het eigenlijk voor was dacht ik eerst dat ze een grapje maakten. Ze vertelde me namelijk dat je op de kaart alles mocht schrijven wat je wilde (de kaart is zo groot als een a-5je) en dat papiertje mag je dus gebruiken bij je toets. In principe hoef je dus niks te leren en kun je tijdens je toets alles afkijken van je blaadje. Wel heel makkelijk om goede cijfers te halen dus. Ik moet er wel bij zeggen dat deze klas sowieso niet zo’n hoog niveau heeft hoor. Veel van mijn klassen zijn een stuk moeilijker.

5. Door heel Springfield heen zie je langs de weg ontzettend veel restaurants staan. Van McDonalds en KFC tot Olive garden en Cracker Barrel, overal waar je kijkt kun je wel iets eten. De porties zijn een stuk groter en ook krijg je bij elk restaurant de bekende ’free-refill’ op je drankje. Vaak heb je je glas (die hier sowieso al een halve liter is) nog niet op en ze komen al weer met een nieuw glas aan. Het water is gratis en ook het eten is een stuk goedkoper dan in Nederland. Mensen gaan hier daarom ook niet echt alleen op speciale gelegenheden of echt voor de gezelligheid uiteten. Het is vooral makkelijk en goedkoop, en lekker uiteraard.

6. Ik heb al gemerkt dat de schoolspirit hier super is. Een paar weken geleden hadden we een mini spiritweek waarin we op bepaalde dagen wit, zwart of rood moesten dragen. Mensen maken hier serieus veel werk van en hebben zelfs hele schminkkunstwerken op hun gezicht. In de pauze worden soms speeches gehouden die bijvoorbeeld gaar over het stemmen op de homecoming queen and king en om mensen aan te moedigen om naar de football wedstrijden te gaan. Vervolgens gaat iedereen juichen en dat zijn wel echt even een toffe momentjes. Ik kijk nu al uit naar die eerste football wedstrijd.

7. Verder wordt bij alles het volkslied gezongen. Een tijdje geleden ben ik naar mijn eerste musical, Shrek geweest. Voor dat de show begon, kwam de spotlight op de grote Amerikaanse vlag te staan, stond iedereen op, legde de welbekende rechterhand weer op het hart en begon uit volle borst mee te zingen met het volkslied. Dit is dan ook niet 1 couplet, maar duurt wel 2 keer zo lang als het Wilhelmus. Een beetje ongemakkelijk is het wel, daar zo als pure Hollander tussen allemaal rasechte Amerikanen een beetje met je hand op je hart naar de vlag staan, maar het is wel mooi om te zien hoe trots ze zijn op hun land.

8. Ook het weer is hier apart. De ene dag is het warm en vochtig en de andere dag juist weer heel koud. Vorige week ben ik gaan Tuben op het meer met een andere exchange student uit Duitsland. Het was 28 graden en ontzettend lekker weer. Dit weekend was het juist weer ontzettend koud. Zo’n 14 graden en heel veel wind en regen…

Zoals ik al had geschreven heb ik deze week spiritweek en homecoming maar daar vertel ik volgende week meer over. Ik probeer zo veel mogelijk te schrijven maar omdat ik het steeds drukker krijg en het schrijven best veel tijd kost is dat soms best moeilijk. Maar ik doe mijn best en hou jullie op de hoogte!